KRAKOWSKA OPERA KAMERALNA

Początki Krakowskiej Opery Kameralnej sięgają 1991 roku.

Do 2000 roku, autorski teatr muzyczny SCENA EL-JOT Jadwigi Leśniak-Jankowskiej, nie posiadając stałej siedziby, występuje gościnnie w kraju i za granicą, zarówno w naturalnych przestrzeniach, w których dawne utwory mogą funkcjonować w sposób najpełniejszy (zamki, pałace, wnętrza muzealne, historyczne plenery, kościoły), jak również we wnętrzach teatralnych. Krytyka pisała, że „to zapewne najbardziej wysublimowany i wyrafinowany estetycznie zespół teatralny Rzeczypospolitej gustujący w dobrym tonie muzyki, kostiumu, plastyki” (Krystyna Marczyk, Magazyn Wileński, 1995).

18 czerwca 2000 roku następuje uroczyste otwarcie stałej siedziby teatru w zabytkowych wnętrzach kamienicy przy ulicy Miodowej 15 w Krakowie. Za odrestaurowanie budynku i powołanie w nim instytucji kulturalnej w 2002 roku Prezydent Miasta Krakowa przyznaje scenie tytuł Mecenasa Kultury Krakowa. Przedsięwzięcie firmują postaci o ugruntowanej pozycji w świecie teatralnym: Jadwiga Leśniak Jankowska – aktorka, choreograf, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie oraz Wacław Jankowski – reżyser. „Z konsekwencją tworzą oryginalny teatr, w którym muzyka jest równoprawna słowu. Od lat realizują swoją wizję teatru słowno-muzycznego, w której panować ma idealna równowaga pomiędzy poszczególnymi elementami widowiska, a wszystko podporządkowane jest wyraźnemu przesłaniu dzieła i nakazom estetycznym epoki, w jakiej ono powstało. Ich spektakle są zawsze dopracowane w każdym szczególe, logiczne, i urocze wizualnie” (Anna Woźniakowska, Dziennik Polski, 2012).

Credo artystyczne: odkrywanie zapomnianych arcydzieł polskich i światowych, szacunek dla tradycji, dbałość o kunszt i precyzję wykonania. Oznacza to nie tylko sięganie po dawny repertuar, ale także odtwarzanie charakterystycznych dla danej epoki strojów, tańców, gestów, wykorzystywanie oryginalnych instrumentów. Z niezwykłą rzetelnością traktuje się tu słowo zarówno śpiewane jak i mówione. „Gdy Teatr EL –JOT okrzepł, gdy okazało się, że jego urozmaicona słowno-muzyczna oferta, nawiązująca zarówno do kultury i obyczaju minionych wieków, jak i tradycji miejsca, w jakim teatr się osiedlił, znajduje licznych odbiorców, odpowiedzią na to zapotrzebowanie było stworzenie przy ulicy Miodowej Krakowskiej Opery Kameralnej”(Anna Woźniakowska, Dziennik Polski, 2006).

10 grudnia 2011 roku premierą najsłynniejszej opery komicznej Giovanniego Battisty Pergolesiego „La serva padrona” w reżyserii Wacława Jankowskiego teatr poszerzył swoją działalność artystyczną o nowy projekt: Operowy Teatr Lalek, w którym, oprócz śpiewaków, aktorów dramatycznych i tancerzy, pełnoprawny udział w scenicznych działaniach mają także lalki i maski.

Artyści występujący na scenie KOK to starannie dobrany zespół śpiewaków, aktorów, tancerzy i instrumentalistów. Wśród nich ważne miejsce zajmują studenci krakowskich uczelni artystycznych, którzy wnosząc w mury teatru swą młodość i zapał, w zamian otrzymują możliwość debiutu i zdobywania doświadczenia na zawodowej scenie, w ambitnym repertuarze.

Założyciele teatru nie starają się schlebiać popularnym gustom. Zmuszają widza do wysiłku intelektualnego, który procentuje: prócz oddanej publiczności nagradzającej spektakle owacjami na stojąco, teatr przyciąga koneserów i budzi uznanie krytyki, która podkreśla walory artystyczne przedsięwzięć teatru przy Miodowej i rolę, jaką odgrywa on w kulturze polskiej, wskrzeszając między innymi mało popularne dziś gatunki, jak np. misterium sceniczne, dygresyjna opera kameralna, rapsod muzyczny, udramatyzowane oratorium.

„Dziś na scenie przy ulicy Miodowej zanurzyć się można w inny niż otaczający nas, świat. Poetycko – muzyczne spektakle – koncerty w prostej, a ładnej oprawie plastycznej, toczące się jakby poza czasem, w sobie tylko właściwym rytmie – znajdują chętnych odbiorców.” (Anna Woźniakowska, Dziennik Polski).

„Spektakle teatru cieszą ucho i oko, a domowa atmosfera pozwala zapomnieć, że jesteśmy w poważnej, bądź co bądź, instytucji. Dziś trudno już wyobrazić sobie ulicę Miodową bez bramy z miodowym emblematem.” (Monika Partyk, Ruch Muzyczny).