„Turandot” to jedna z największych i najdoskonalszych oper. Rzadko wykonywana, może dlatego, że wymaga wyjątkowo dużego zespołu wykonawczego i solistów, którzy posiadają odpowiednie rodzaje głosów.

Emocjonalna i delikatna muzyka słynnego włoskiego kompozytora odzwierciedla dramatyczne uczucia głównych bohaterów: zimnej i powściągliwej chińskiej księżniczki Turandot, zakochanego księcia Kalafa oraz delikatnej i pokornej niewolnicy Liù.

Egzotyczna dla nas scenografia przenosi widza do starożytnych Chin, kiedy to zbudowano Wielki Mur Chiński i stworzono legendarną armię terakotową, która miała chronić imperium zarówno w świecie realnym, jak i nierealnym.

„Turandot” to dzieło, które przyniosło Kiepurze wielki rozgłos. Był uznanym odtwórcą roli Kalafa. Wiedeńska premiera „Turandot” z młodym Janem zakończyła się wielką owacją i sensacją. Jego mistrzowskie wykonanie odbiło się tak szerokim echem, że dotarło nawet do mediolańskiej La Scali, która rozpoczęła starania o zaangażowanie Go do partii Cavaradossiego w „Tosce” i Kawalera des Grieux w „Manon” Masseneta. Zanim jednak to nastąpiło, Kiepurę wcześniej oklaskiwano w Operze Berlińskiej gdzie śpiewał partię Kalafa.

AKT I

Przed pałacem cesarskim mandaryn czyta poddanym edykt. Każdy książę, który zapragnie poślubić księżniczkę Turandot, będzie musiał odpowiedzieć na trzy pytania. Jeśli odpowiedzi będą błędne, zapłaci za to życiem. Ostatni ze śmiałków, książę Persji, ma zostać właśnie stracony o zachodzie słońca. Wśród widzów znajdują się również niewolnica Liù, jej pan, król Timur, oraz książę Kalaf, który w postaci starca rozpoznaje swego zaginionego ojca. Stary Timur wyznaje, że tylko Liù mu wiernie służy, na pytanie Kalafa, dlaczego, niewolnica odpowiada, że to z powodu tego, iż dawno temu książę uśmiechnął się do niej i od tej pory ona darzy Kalafa uczuciem. Gdy pojawia się księżyc, skazaniec zostaje wprowadzony. Z początku łaknący krwi tłum na widok nieszczęśnika prosi księżniczkę o darowanie mu kary. Jednak Turandot pogardliwym gestem nakazuje jego stracenie. Tymczasem Kalaf, oczarowany urodą księżniczki, postanawia uderzyć w gong i poddać się próbie. Ministrowie na dworze Turandot – Ping, Pang i Pong – jak również stary Timur i Liù próbują go od tego odwieść. Na próżno. Kalaf uspokaja wszystkich i uderza w gong.

AKT II

Zebrani przed pałacem oczekują, aby wysłuchać, jak księżniczka zadaje swe pytania kolejnemu śmiałkowi. W międzyczasie trzej ministrowie – Ping, Pang i Pong – uskarżają się na krwawe rządy księżniczki Turandot i modlą się, aby litość i miłość zagościły w końcu w jej nieczułym sercu. Następuje moment próby. Stary cesarz, ojciec Turandot, prosi Kalafa, by ten się zastanowił nad swoją decyzją. Lecz Kalaf jest nieugięty. Przybywa Turandot. Wyjawia, czemu tak okrutnie traktuje pretendentów do swej ręki. Otóż dawno temu, jej krewna, księżniczka Lou-Ling, została uprowadzona i zamordowana przez cudzoziemskiego księcia, który chciał ją poślubić. Turandot poprzysięgła zemstę. Obiecała sobie, że nigdy żaden mężczyzna jej nie zdobędzie. Turandot zadaje trzy pytania Kalafowi. „Co rodzi się każdej nocy i ginie o świcie? – Nadzieja”, „Co migocze i jest ciepłe jak płomień, nie będąc płomieniem? – Krew”, „Co jest niczym lód, a parzy? – Turandot!”. Kalaf, ku zaskoczeniu wszystkich, odpowiedział prawidłowo na wszystkie pytania! Tłum szaleje z radości. Turandot rzuca się do stóp swojego ojca i błaga go, by nie oddawał jej przybyszowi. Jednak stary cesarz potwierdza, że danej obietnicy nie można złamać. Kalaf, pragnąc zdobyć serce księżniczki, rzuca jej wyzwanie. Jeśli do świtu odgadnie ona jego imię, sam położy głowę pod topór.

AKT III

Księżniczka Turandot wydaje rozkaz: nikt nie może zasnąć w Pekinie, póki ona nie pozna imienia przybysza, który odpowiedział na jej zagadki. Straże aresztują Timura i Liù. Byli widziani w obecności Kalafa, więc pewnie wiedzą, kim jest. Turandot chce zmusić Timura, aby ten wyjawił, kim jest przybysz. Aby go chronić, Liù wyznaje, że tylko ona zna imię przybysza. Pomimo tortur Liù nie wyrzeka ani słowa. Turandot jest pod wrażeniem hartu ducha dziewczyny. Gdy pyta ją, co pozwala jej znieść takie cierpienia, ta odpowiada, że miłość. Tortury stają się coraz dotkliwsze. Liù mówi księżniczce, że i ona pozna radość miłości, po czym wyrywa sztylet obecnego strażnika i zabija się. Tłum tworzy orszak pogrzebowy i zabiera ciało Liù. Turandot zostaje sam na sam z Kalafem. Gdy Kalaf składa na jej ustach pocałunek, w księżniczce budzi się uczucie, którego jeszcze nigdy nie zaznała. Kalaf oddaje swe życie w jej ręce i wyjawia swe imię. Turandot oznajmia ludowi imię cudzoziemca: dla niej nazywa się on Miłość.